Onze over-over-over-overbuurman heet Willem. Willem is oud, en bij goed weer zit hij graag in een bureaustoel voor zijn voordeur van de zon te genieten. Hij heeft de gewoonte om zowel mijn huisgenote als mij (hoewel nooit tegelijkertijd) elke keer dat hij ons ziet met een excuus zijn huis in te lokken. Op sommige zaken heeft de tand des tijds kennelijk geen invloed… Als wij zijn uitnodigingen vriendelijk afslaan is zijn repliek altijd ‘dat we vast moeten plassen’. Want, tja, waarom zou je anders zo’n onweerstaanbaar voorstel weigeren? lees meer...
Ik was dertien jaar oud toen ik voor het eerst zonder supervisie in Amsterdam was. Met twee vriendinnetjes van vijftien was ik op ‘tienertoer’, wat betekende dat we drie dagen vrij met de trein door Nederland konden reizen. Dit sloeg een behoorlijk gat in ons budget, dus om er maximaal van te kunnen profiteren reisden we naar werkelijk alle uithoeken van het land, om vervolgens – als echte tienermeisjes waardig – in elke stad direct op zoek te gaan naar de dichtstbijzijnde H&M.
Toen we op Amsterdam Centraal uitstapten en ons door de mensenmassa probeerden te wurmen (‘waar is de uitgang?!’), om vervolgens bij de bouwput voor het station uit te komen en het Damrak af te lopen (‘waarom praat hier niemand Nederlands?!’) dacht ik maar één ding:
Hier zou ik nooit, maar dan ook nooit kunnen wonen.
Al vele jaren kennen wij elkaar. De dag dat ik je ontmoette kan ik me niet meer herinneren, maar al sinds mijn vroege jeugd draag ik je bij me in mijn hart. Als tiener waren het vaak jouw gepassioneerde symfonieën die mij ’s morgens uit bed hielpen, en waren het je schone pianoklanken die mij ’s avonds tot rust brachten.
Sommige mensen snappen mijn liefde voor jou niet. Zij houden een andere Johannes in hogere achting, vinden jou niet ‘puur’ genoeg. Maar wees niet bang, deze argumenten zijn bij mij aan dovemansoren gericht. Toen ik erachter kwam dat we ook onze verjaardagen deelden wist ik het zeker: deze liefde is voorbestemd.
Een tijdje geleden zat ik met twee medeviolisten aan de gracht. Voetjes over de rand, zonnetje door de bomen en gewapend met vers stokbrood en beleg hadden we het over ‘de toekomst’. Met audities en examens in het vooruitzicht was dit een onderwerp dat ons alledrie bezig hield. We filosofeerden over hoe lang we nog door wilden studeren, over wat voor soort baan we ambieerden en dat we helaas waarschijnlijk nooit in een van de mooie huizen aan de overkant zouden wonen.
Zulke studentenromantiek daargelaten kwam het gesprek na een tijdje op het onderwerp hobby’s. Waar anderen aan de slag gaan met hun postzegelverzameling of buikdansclubjes weet ik mijn vrije uren sinds jaren goed te vullen met het kijken van tv-series. Brein uit, TV aan. Er is niks sportiefs of creatiefs aan, maar ik vind het heerlijk. Comedies, kostuumdrama’s, en natuurlijk de meest dramatische der dramaseries: ziekenhuisseries. ER, House MD, en natuurlijk Grey’s Anatomy: ik verslind het allemaal. Inmiddels heb ik al zo veel medische series gezien dat ik me soms een echte arts waan.
Ik ben niet zo van de computers. Word, E-mail, Facebook, Uitzendinggemist: daar doe ik aan - en bij vlagen zeker veel te veel. Ik krijg het daarentegen ook voor elkaar om zelfs met de ‘doorzoek deze computer’-functie programma’s voor de eeuwigheid kwijt te raken en hoeveel bites er in een MB zitten moet je me al helemaal niet vragen.
In het kader van de professionalisering vond ik het afgelopen zomer tijd worden voor een eigen website. Ik weet niet of het mijn post-examenroes, het lekkere weer of gewoon jeugdige overmoed was, maar ik besloot de website zelf te gaan maken. Vol goede moed stortte ik mij op mijn taak. Na wat vroege successen resulteerde dat uiteindelijk vooral in het eindeloos herschrijven van de meest simpele teksten en constateringen zoals dat ‘wit met een zandkleurige ondertoon toch meer ‘mij’ was dan wit met een lichtbeige ondertoon’. Om daar vervolgens een week later weer héél anders over te denken.
Kortom: de kans dat deze website ooit het levenslicht zou zien werd steeds kleiner.