Digitaal leed

08/03/13 categorie: ondernemen | Eva

Ik ben niet zo van de computers. Word, E-mail, Facebook, Uitzendinggemist: daar doe ik aan - en bij vlagen zeker veel te veel. Ik krijg het daarentegen ook voor elkaar om zelfs met de ‘doorzoek deze computer’-functie programma’s voor de eeuwigheid kwijt te raken en hoeveel bites er in een MB zitten moet je me al helemaal niet vragen.

In het kader van de professionalisering vond ik het afgelopen zomer tijd worden voor een eigen website. Ik weet niet of het mijn post-examenroes, het lekkere weer of gewoon jeugdige overmoed was, maar ik besloot de website zelf te gaan maken. Vol goede moed stortte ik mij op mijn taak. Na wat vroege successen resulteerde dat uiteindelijk vooral in het eindeloos herschrijven van de meest simpele teksten en constateringen zoals dat ‘wit met een zandkleurige ondertoon toch meer ‘mij’ was dan wit met een lichtbeige ondertoon’. Om daar vervolgens een week later weer héél anders over te denken.

Kortom: de kans dat deze website ooit het levenslicht zou zien werd steeds kleiner.

Na maanden gepruts had niet ik, maar vooral mijn omgeving er genoeg van. Het bleek dat mijn passie voor kleurschakeringen en de plaatsing van leestekens door slechts weinigen werd gedeeld. Af of niet, werd mij gezegd, een niet-perfecte website is beter dan helemaal geen website (met wellicht de stille hoop dat ze dan ook van het gezeur af zouden zijn). De gestelde deadline van 1 februari haalde ik niet, maar een week later stond de site met veel hulp van een helpdesk toch online. Trots als ik was stuurde ik het adres door aan een aantal betrouwbare lezers om feedback te krijgen, en zo liet ik het ook zien aan een van mijn vioolvriendinnen.

Het blijkt maar weer hoezeer mensen je kunnen verrassen: toen ik na een gezamenlijk diner enthousiast het adres van mijn website op haar computer intypte ontpopte mijn vriendin zich tot een ware computernerd. Snel haalde ze de brontekst van mijn openingspagina tevoorschijn - ik wist niet eens dat zoiets kon – en wees ze me op enige onregelmatigheden in mijn gebruik van lettertypes. Ook verontschuldigde ze zich dat haar kennis van html-programmering enigszins beperkt was.
Nou, geen probleem hoor.

Na het diner keerde ik vol inspiratie huiswaarts. Na mijn vriendin zo bezig te hebben gezien was ik ervan overtuigd dat ik die paar probleempjes prima zelf kon oplossen en ging ik aan de slag.
Hier kan ik heel kort over zijn: dit had ik beter niet kunnen doen.

Het resultaat van mijn noeste arbeid was dat bij het openen van de site alleen nog maar code te zien was. Alle normale teksten en foto’s waren verdwenen. Kort daarna was er, behalve het opbeurende fatal error, helemaal niks meer te zien.

Nadat de eerste paniek voorbij was realiseerde ik me dat ik gelukkig nog een back-up had. Een paar dagen later stond de site weer online. Hij deed het weer, en was zelfs beter dan de eerste versie die online stond. Hoera! Behalve dan dat het contactformulier dat het eerst wel deed, het nu opeens niet meer doet.

Zucht. Toch maar binnenkort weer eens bij die vriendin gaan eten...